Meneer eet een worst: elandworst

Zo nu en dan treft meneer iets in de wateetonspostbus. Een tijdschrift, een reclamefolder, een proefkruidenmixje, een aanmaning voor de vorige postbuseigenaar. U kent het wel.  Of een meurende, rottende, glibberige vleespasta. Dat kent nu niet, I guarantee it. Meneer rook het al voor hij zijn postbus open maakte. De zoete geur van verrotting walmend vanachter het oranje deurtje, en alle andere. Dat zit zo. Meneer heeft contact met een Nederlandse Zweed, aardige vent, doet daar leuke dingen, zoals amateur worstmaker zijn. Waar maak je in Zweden worst van? Natuurlijk, eland. Zelfgemaakte droge elandworst, of meneer daar niet eens een exemplaartje van wilde proeven, en beoordelen. Dat wilde meneer wel. En dus deed Johan een paar exemplaren in een envelop, postzegels erop en hop naar meneers Amsterdamse postbus. Maar niet nadat Johan (met instemming van meneer, dat moet gezegd) had besloten ook een vérse elandworst in de envelop te stoppen. Onder het mom, we zien wel. En dat heeft meneer gezien, en geroken. Net zoals alle de postbusmedewerkers, en collega postbushouders uit Amsterdam-Noord.

Enfin. Gelukkig was de droge elandworst goed verpakt in een ziploc, van de Ikea natuurlijk . En nadat de ergste braaksellucht in huize wateetons was opgetrokken bleek dat het Ikeaplastic (al jaren meneers favoriet) de droge worst had weten te beschermen tegen glibber en meur.

De worst:

• 70% elandvlees/gehakt
• 30% scharrelvarkensbuikspek uit eigen dorp
• nitrietzout
• Zweedse wildkruiden: kruidnagel, laurier, peper, nootmuskaat, gember, jeneverbes en tijm.

De worsten hebben twee en een halve week gehangen in een koele ruimte van 13 graden.

De worstjes waren goed op smaak, hadden een mooi zoutgehalte en een bijzondere zoete smaak met een forse kruiderij. Het helpt als je van rozemarijn houdt. De kleur was diep donkerbruin met maar weinig vettekening. Dat is het enige dat meneer er op aan te merken had: te weinig vet. Buikspek bestaat maar voor zo’n 50% uit vet, en dan kom je dus op een vetgehalte van 15%. Dat is wat te laag. Sowieso heeft rugvet de voorkeur voor droge worstjes. Maar verder een fijn worstje, dat gelukkig in het geheel niet naar rottend vlees smaakte.