De Engelse Verse Worst Traditie.

Vorige week was ik een paar dagen In Engeland en heb ik kunnen proeven van de grote variatie aan typisch Engelse worsten. Het verschil tussen de Engelse en continentaal Europese worsten rechtvaardigt wel een kleine uiteenzetting.

Het eerste dat opvalt is dat Engelse verse worsten zelden van 100% vlees gemaakt zijn, zelfs in de betere worsten zit minimaal 5% tot 15% rusk, een soort paneermeel. De Engelsen houden dit vol met het idee dat deze vuller een sappiger worst oplevert maar het is natuurlijk ook goedkoper.
De Engelse verse worst is ook niet gerookt. Dat type kennen wij natuurlijk ook maar de gerookte rauwe worst, op het vasteland van Europa gangbaar, is in Engeland vrijwel onbekend.

De varieteit aan verse worst is enorm, iedere slager en supermarkt verkoopt een flink aantal verschillende typen met soms, in onze ogen, rare ingredienten als appel en gecaramelliseerde rode ui. Dat is in mijn ogen ook het mooie van de Engels verse worsten, de enorme varieteit in smaak.
Veel traditionele types zoals Cumberland, redelijk gepeperd, en Lincolnshire, met salie en tijm, zijn in eerste instantie genoemd naar het type varken waarvan ze werden gemaakt. Nu worden de worsten natuurlijk van standaardvarkens gemaakt maar er is in Engeland een sterke beweging die traditionele varkensrassen weer in ere wil herstellen.

Wanneer eet je die worsten? Bij het “Full English breakfast” natuurlijk maar met aardappelpuree, als onderdeel van de “bangers and mash” zijn ze ook perfect. Heerlijk met een real ale!