Wij willen witworsten, poging 1.
Dat worst maken, dat hebben we nu wel zo’n beetje onder de knie. Ijskoud vlees en vet malen, kruiden, eindeloos mengen en in een darm persen. Er is niks aan. Tijd voor verfijning en verfraaiing. Want een beetje worst is wit. Weliswaar meestal vanwege een witte plasticje of meelbad, maar toch: wit. Wij van worstlog willen ook witte worsten. Maar dan witbeschimmeld, uiteraard.
Enkele weken geleden kreeg u een slecht gefotografeerd inkijkje in meneer’s witworst poging 1. Vandaag meer details over deze fail. Meneer had in de vriezer nog wat witschimmel liggen, Penicillium Candidum, bedoeld voor Brie of Camembert en eerder met enig succes als zodanig gebruikt. Hoewel deze schimmel niet degene is die je normaal op een worst tegenkomt is hij wel wit. En dat is voorlopig voldoende voor meneer. Dus mengde hij een theelepeltje gevriesdroogde schimmel door de worstpasta en deed zijn worstding. Enkele dagen later maakte hij het eerder genoemde slecht gefotografeerde inkijkje. Schimmel! Op zijn worst! Wit zelfs! Dat zag er veelbelovend uit. Alleen, de schimmel tekende zich slechts af op de plek waar de twee worsten tegen elkaar aan hadden gehangen. Daar was het wat vochtiger gebleven en dat was blijkbaar een goed milieu voor de schimmelontwikkeling. Om ook de rest van de worst tot schimmelen aan te zetten nam meneer de plantenspuit ter hand. De dagen erna bevochtigde hij dagelijks zijn worst. Zonder succes. Er ontstond geen nieuwe schimmel.
Na een week of twee sneed hij de worst aan. Hij was lekker. Het recept geeft hij nog wel eens. (Het was de eerder geroemde salami maar dan met oregano in plaats van venkel en wat gemalen amandelen. Zo.). De schimmel gaf inderdaad een beetje extra smaak, maar deed het vooral visueel heel aardig. Althans, voor het reepje worst waar het zich op had ontwikkeld.
U begrijpt, meneer is inmiddels al weer hard bezig met niewe schimmelavonturen, waarvan hij u binnenkort op de hoogte zal stellen. Hij staat ook van harte open voor tips. In het forum, bijvoorbeeld.