Trouw's Jeroen Thijssen over Unox worst
Op een mooie herfstmiddag, vol bloeiende planten en kwinkelerende vogels, keer ik per trein terug van een eetspeditie. Op een overstapstation valt mijn oog op een nieuwe uiting van fast-food beleving. Die zijn vaker op het station te vinden en zijn meestal van exotische aard, maar deze keer is de revolutie geheel Nederlands: Unox heeft een eigen winkeltje ingericht. Erwtensoep, broodjes rookworst, stamppotten: hier wordt culinair erfgoed gekoesterd. Mooi van Unox, zo’n daad van vaderlandsliefde in tijden van crisis. Maanden geleden werd zo’n winkel al aangekondigd: Unox, en eigenaar Unilever, worden zo afgeknepen door de supermarkten dat ze nauwelijks meer geld kunnen verdienen. Een directe outlet, als dit winkeltje op het station, is een prima manier om toch nog winst te maken.
Helaas zit ik op dat moment vol. Maar ik kom terug. Met mijn zoon.
Het puber-Thijssentje weigert al enige tijd dienst. Dat is de leeftijd. Maar zich overgeven aan een worst-experiment, dat wil hij wel. En mijn honger is inmiddels ook weergekeerd. Dus staan wij op een mooie zaterdagmiddag gezamenlijk aan de balie van het Unox-winkeltje. Twee frisse jongemannen schepen soep in bakjes en worst in broodjes. Hun schort is Brabants bont, verder ontbreken verwijzingen naar het gelukkige verleden.
We stellen het lekkerst voor het laatste uit en beginnen met stamppot. Voor de frisse jongemannen staan metalen bakjes vol losse stukjes: gesneden worst, gebakken spekjes, zilveruien, gehakte augurken, broodcroutons. Het systeem is bekend: kies uit stamppot zuurkool of boerenkool voor €3,25; kies twee gratis toevoegingen; tast toe.
Lekker? Nou, de zuurkool wel. Dat is echte, smeuïge en hartige kost. De boerenkool daarentegen, van nature al wat muf, is dat in dit potje nog meer. Worst en zilveruien trekken het wat op, maar de zuurkool is onze favoriet.
Kijk, dat is nog eens male bonding. Op naar de erwtensoep, Hollandser kan het niet. En laten we die erwtensoep dan eens vergelijken met de variant van de Hema, die tien meter verderop een outlet heeft.
€2,50 kost die van de Hollandsche Eenheidsprijzen Maatschappij Amsterdam, € 2,75 die van de schaatsenrijderssponsor. Het verschil zit ‘em vooral in het vlees. Unox doet er rookworst in, Hema gesudderd varken. De soep zelf zou uit hetzelfde blik kunnen komen; de vraag is dan wel wie het blik heeft gevuld.
Door naar de broodjes worst, want daarin kunnen we ook vergelijken.
Een verschil is meteen duidelijk: Hema is met twee euro een stuk goedkoper dan Unox met zijn €2,75.
Over twee andere dingen zijn we het ook snel eens: het broodje van Unox is veel beter dan dat van de Hema. Het kraakt en het smaakt, terwijl de variant van de Hollandsche Eenheidsprijzen Maatschappij Amsterdam week is en smakeloos. De mosterd van de Hema vinden wij beiden veel beter dan die van Unox, die dan ook geen mosterd is maar ‘Broodje Unox saus’. Dat betekent eigenlijk: saus, gemaakt van een broodje Unox, maar daarop letten alleen schoolmeesters. Belangrijk is de smaak. Die is vies. Er zit iets van dille in, een beetje rode peper en misschien wel mayonaise. Nee, dan de mosterd van de concurrent. Die is ook niet geweldig, maar in elk geval echte mosterd.
Maar dan. De worst. Die van de Hema is vertrouwd: zuur, zout, vet, lekker. Die van de concurrentie is slap, smaakt naar maggiblokje en heeft geen beet. De vulling van de kunstdarm is korrelig. Slappe hap, vind ik.
Hij vindt dat niet, mijn zoon. Hem smaakt de Unox beter, beweert ‘ie. Ach, dat is de leeftijd.
Unox vestigingen in de stations van Amsterdam, Breda, Den Haag, Zwolle, Den Bosch, Leiden.
(c) Jeroen Thijssen, Trouw